Odgovor:

Prema članu 2 Zakona o porezima na imovinu porez na imovinu plaća se na nepokretnosti koje se nalaze na teritoriji Republike Srbije, i to na:

1) pravo svojine, odnosno na pravo svojine na zemljištu površine preko 10 ari;

2) pravo zakupa, odnosno korišćenja, stana ili kuće za stanovanje, konstituisano u korist fizičkog lica;

3) pravo korišćenja građevinskog zemljišta površine preko 10 ari, u skladu sa zakonom kojim se uređuje pravni režim građevinskog zemljišta;

4) pravo korišćenja nepokretnosti u javnoj svojini od strane imaoca prava korišćenja, u skladu sa zakonom kojim se uređuje javna svojina;

5) korišćenje nepokretnosti u javnoj svojini od strane korisnika nepokretnosti, u skladu sa zakonom kojim se uređuje javna svojina;

6) državinu nepokretnosti na kojoj imalac prava svojine nije poznat ili nije određen;

7) državinu nepokretnosti u javnoj svojini, bez pravnog osnova;

8) državinu i korišćenje nepokretnosti po osnovu ugovora o finansijskom lizingu.

Pravom zakupa stana ili kuće za stanovanje konstituisanim u korist fizičkog lica, u smislu stava 1. tačka 2) ovog člana smatra se pravo zakupa za period duži od jedne godine ili na neodređeno vreme, za koji je propisano plaćanje neprofitne zakupnine ili zakupnine koja se obračunava primenom propisanih kriterijuma i merila, u skladu sa zakonima kojima se uređuju:

(1) stanovanje i održavanje zgrada, odnosno u skladu sa posebnim propisima kojima je bilo uređeno stanovanje koji su prestali da važe danom početka primene zakona kojim je uređeno stanovanje i održavanje zgrada;

(2) javna svojina;

(3) prava boraca, vojnih invalida i porodica palih boraca;

(4) zbrinjavanje izbeglica;

(5) planiranje i izgradnja;

(6) nauka i istraživanje.

Članom 2a Zakona o porezima na imovinu propisano je dakKad na nepokretnosti, pored prava svojine, postoji neko od prava, odnosno korišćenje ili državina, iz člana 2. stav 1. tač. 2) do 5) i tač. 7) i 8) ovog zakona, odnosno u slučaju iz tačke 6) tog člana, porez na imovinu plaća se na to pravo, odnosno na korišćenje ili državinu, a ne na pravo svojine.

Kad na nepokretnosti, pored prava, odnosno korišćenja iz člana 2. stav 1. tač. 2) do 5) i tačka 8) ovog zakona, postoji i državina iz tačke 7) tog stava, porez na imovinu plaća se na državinu, a ne na pravo, odnosno na korišćenje iz tač. 2) do 5) i tačke 8) ovog zakona.

Kad na stanu ili kući za stanovanje, pored prava iz člana 2. stav 1. tačka 2) ovog zakona, postoji i pravo ili korišćenje iz tač. 4) i 5) tog stava, porez na imovinu plaća se na pravo zakupa ili pravo korišćenja iz tačke 2), a ne na pravo, odnosno korišćenje iz tač. 4) i 5) tog člana.

Prema navedenim odredbama, kada je crkva ili verska zajednica vlasnik (imalac prava svojine) kuće za stanovanje ili stana, po tom osnovu je i poreski obveznik u skladu sa članom 2 stav 1. tačka 1. Zakona o porezima na imovinu, jer sveštenik koji stanuje u toj nepokretnosti ne može biti poreski obveznik prema odredbama člana 2. Stav 1. Tačka 2. do 8. ovog zakona, odnosno sveštenik ne može imati oporezivo pravo, državinu ili korišćenje u skladu sa ovim zakonom, da bi umesto crkve ili verske zajednice, u skaldu sa članom 2a Zakona o porezima na imovinu, to lice bilo poreski obveznik za predmetnu nepokretnost.

Prema članu 13. stav 1. Zakona o porezima na imovinu, utvrđeni porez na kući za stanovanje ili stanu u kojem stanuje obveznik i u kojoj je prijavljeno njegovo prebivalište, u skladu sa zakonom kojim se uređuje prebivalište građana, umanjuje se za 50%, a najviše 20.000 dinara.

S obzirom da sveštenik nije i ne može biti poreski obveznik za kuću za stanovanje ili stan u vlasništvu crkve ili verske zajednice, a da pravo na poreski kredit shodno članu 13. Zakona o porezima na imovinu može imati isključivo poreski obveznik koji stanuje  u kući za stanovanje ili stanu i u kojoj ima prijavljeno prebivalište, po našem mišljenju crkvi ili verskoj zajednici kao poreskom obvezniku ne može se dati pravo na poreski kredit.